Wie in Amsterdam op D66 stemt omdat hij het helemaal gehad heeft met de landelijke koers van de PvdA, helpt de stad van de regen in de drup.
Meeliftend op het succes van Pechtold staat D66 op het punt van een doorbraak in de Amsterdamse politiek. Voor het eerst sinds decennia lijkt de PvdA niet de grootste partij te worden in de hoofdstad.
Dat mensen het volledig geschoten hebben met de PvdA, daar kan ik me iets bij voorstellen. Veel traditionele PvdA-kiezers zien, na het slikken van pijnlijke principiële zaken als de JSF en het strafbaar stellen van illegalen, staatssecretaris Jetta Klijnsma als triest symbool voor het mes in de rug van mensen in de bijstand en de Wajong. Als tegelijkertijd van rijkswege flinke bezuinigingen bij de gemeenten in de zorg worden opgelegd weten we het al: even geen PvdA.
Maar met D66 raken we als in de hoofdstad naar ik vrees van de regen in de drup.
Op zich sta ik meestal wel sympathiek tegenover die partij. Humanisme, mensenrechten, een groene economie en aandacht voor ondernemend Nederland, dat zijn voor mij de positieve zaken van D66.
Maar helaas gaat dit nog altijd gepaard met een angstwekkend vertrouwen in marktwerking. D66 is landelijk gezien duidelijk rechtsaf geslagen, en ook in Amsterdam koerst de in naam zo pragmatische partij op een ideologie van naïef marktliberalisme.
Zo rekent D66 in Amsterdam zich onverantwoordelijk rijk met het introduceren van nog meer concurrentie tussen zorginstellingen. Concurrentie die er al lang is, en bovendien niet oplevert waar D66 in gelooft.
Daarbij wil de partij de helft van alle sociale huurwoningen verkopen of qua huur liberaliseren, en zogenaamd ‘bouwen voor middeninkomens’. Terwijl iedereen weet dat een vrije huurwoning in deze overspannen markt qua huur skyhigh gaat, terwijl een hypotheek voor veel middeninkomens zeker in deze tijd onhaalbaar is.
Wat D66 wil doen met het DWI, de Amsterdamse sociale dienst, blijft door de traditionele vaagheid van haar partijprogramma op dit gebied verder pijnlijk onduidelijk. Maar het vermelden van de wens om extra stevig in te zetten op re-integratietrajecten doet het ergste vermoeden: ondergetekende heeft in ieder geval geen enkel vertrouwen in dergelijke goedbedoelde betweterij van de overheid naar werklozen.
Dan de machtsverhoudingen in Amsterdam. D66 heeft in het verleden vaker aangegeven liever niet met de PvdA in het college te willen. Prima, maar daarbij neigt ze eigenlijk vanzelf naar de VVD, die het immers op alle bovenstaande punten met de partij eens is. Een derde partij zal dan nodig zijn. Of GroenLinks zo gek is daarin te trappen waag ik te betwijfelen. Dan komt vanzelf de PvdA weer om de hoek kijken, want andere partijen zijn te links en/of te klein.
Het harde oordeel van Roemer over de Amsterdamse politiek tot nu toe deel ik niet. Amsterdam ligt er in vele opzichten beter bij dan twintig jaar geleden. De misstanden die Roemer noemt zijn ook vooral gecreëerd door de landelijke politiek. En vanuit de hoofdstad wordt regelmatig oppositie gevoerd tegen de gure wind uit Den Haag.
Ik zou dat graag zo houden. Natuurlijk kan iemand daar anders over denken. Die moet dan vooral D66 stemmen. Maar wie op D66 stemt omdat hij het gehad heeft met de landelijke koers van de PvdA, helpt zich naar ik vrees van de regen in de drup.