COLUMN – Het wordt tijd om de klachten eens om te zetten in eisen. En wie daar niet in mee kan gaan, kan beter aan de kant gaan staan.
Veel Nederlanders zijn kwaad. Kwaad op de overheid die maar niet naar de burgers luistert. Kwaad op de ondemocratische EU die ons land steeds verder overneemt. Kwaad op mensen die uit de staatsruif zouden eten zonder daar iets voor terug te willen doen. Kwaad op immigranten die onze tradities af willen schaffen. En kwaad op rechters die misdadigers na een jaartje staatshotel de straat weer op sturen.
Media die het niet zo nauw met de feiten nemen stoken dit vuurtje graag op. Een sprekend voorbeeld is het gênante stukje hoofdrekenen waarmee GeenStijl/Das Kapital aannemelijk probeerde te maken dat je met een uitkering beter af zou zijn dan met een minimumloon. Er zaten nogal wat rekenfouten in, naast dat men de regels niet bleek te kennen. De uitkering was op de beschreven situatie niet toepasbaar, bleek een stukje lager te zijn bovendien, en dat wat je aan een minimumloon overhoudt, bleek veel hoger. Dit overigens los van dat mensen in een uitkering meer en meer als een soort lijfeigene worden beschouwd.
Maar aan weerleggingen heeft een deel van Nederland geen boodschap. Zij houden liever vast aan hun jaloezie. Feiten hinderen daar maar bij.
Deze verwende toon van misplaatste jaloezie klinkt steeds harder in dit land. In wezen beheerst zij al meer dan een decennium onze politieke discussie. Men houdt zich vast aan de illusie: een uitkering is Luilekkerland, de grenzen staan wijd open, de gevangenissen zijn vijfsterrenhotels. Wat zijn de gevolgen? Steeds meer zinloze treitermaatregelen voor immigranten, gedetineerden en mensen met een uitkering. Juichend wordt het mes gezet in de sociale voorzieningen en de rechtstaat, met als enig effect oplopende kosten aan uitvoering en de afbraak van ons vangnet.
Ondertussen maken politici zich drukker over tweets en stickers dan over oplossingen, terwijl de meest heftige discussie van het afgelopen jaar nota bene ging over Zwarte Piet.
Ja, ons land wordt ons afgepakt. Maar niet door immigranten, de elite of de EU. Het is het huilie-huilievolk dat onze nuchtere koopmanspragmatiek heeft weggehoond, ons stortte in een politieke impasse die al meer dan tien jaar duurt en feitelijk niets goeds heeft opgeleverd. Want het Nederland van 2013 had ook een Fortuynist in 2002 nooit gewild.
2014 wordt politiek gezien een belangrijk jaar. In 2014 staan ons twee verkiezingen te wachten, één voor het Europees Parlement en één voor de gemeenteraad. Mijn wens is dat in de aanloop daarnaar het oude Nederland zich weer herpakt, en in de politieke discussie niet de scheldpartijen maar de redelijkheid weer domineert. Een politiek klimaat waarin open en eerlijk wordt gediscussieerd, niet alleen op zoek naar klachten maar ook naar oplossingen, met respect voor de feiten en begrip voor elkaar.
Het wordt daarbij tijd om klachten over werkelijke misstanden om te zetten in concrete eisen. En wie daar niet toe in staat is, mag lekker in de hoek gaan staan met de boodschap: uw klacht is gehoord, zij wordt serieus genomen, maar bij gebrek aan enig realisme laten we het daar ook verder bij.
Het deel van ons volk dat maar geen richting kan geven aan zijn woede heeft het afgelopen decennium namelijk al meer dan genoeg aandacht gehad.