Het rotsvaste geloof van de politiek in het vaste contract maakt de sociale zekerheid uiteindelijk kapot.
Asscher snapt het nog steeds niet.
In de uitzending van EenVandaag gisteren over flexwerkers en mensen met een vast contract stelde VNO-NCW voorzitter Hans de Boer dat een vaste baan ‘een leugen’ is.
De groei van het corps ‘flexkrachten’ komt niet door een werkgeversreligie, stelt Hans de Boer. Het is een fact of life dat in de huidige markt het aantal flexwerkers groeit.
Een hele ramp voor de rechten van werkend Nederland. Mensen die werken met een tijdelijk contract of op oproepbasis hebben geen ontslagbescherming, en missen vaak een hele hoop voordeeltjes die voor vaste krachten middels de CAO’s geregeld zijn.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het groeiende leger zzp’ers. Mensen met flexcontracten hebben tenminste nog recht op WW. Dit recht moeten zzp’ers ook ontberen.
De trek van vaste contracten naar flexwerk betekent daarmee een flinke ondermijning van de sociale zekerheid. En Lodewijk Asscher verzet zich hier dan ook tegen. Volgens hem is de groei van het aantal flexwerkers geen natuurverschijnsel, maar een keuze: de keuze van ondernemers. In EenVandaag doet hij een wanhopig beroep op het geweten van ondernemers.
Een fraai stukje ‘killing the messenger’.
Waarom begrijpt Asscher niet dat de groei van het aantal flexwerkers juist wél een natuurverschijnsel is, en dat dit zo blijft zolang het inhuren van flexwerkers door de wetgever veel gunstiger wordt gehouden dan het uitdelen van vaste contracten? Wanneer begrijpt Asscher nu eindelijk dat niet de werkgevers, maar hijzelf degene is die hier iets aan dient te veranderen?
De vaste baan is inderdaad aan het verdwijnen. En dat komt met name door het beleid van de partij van minister Asscher.
Om te beginnen is het vaste contract zelf al niet meer wat het was. Afgelopen lente kreeg Asscher een wet door de kamer waarin het ontslagrecht voor de zoveelste maal werd uitgehold.
Dit was misschien nog te billijken geweest als dit gecompenseerd zou zijn geweest door een groei van rechten die los staan van het vaste contract: een betere WW, of beter nog, een betere bijstand. Maar ook deze voorzieningen worden verder afgebroken.
Het ergste was echter dat in dezelfde wet flexwerkers in plaats van meer rechten, juist minder rechten kregen. De mogelijkheden om tijdelijke contracten te verlengen zijn teruggedrongen. In de fantasie van Asscher moet dit leiden tot meer vaste contracten, in praktijk betekent het dat mensen alleen maar eerder worden ontslagen.
De uitholling van de rechten van werknemers is met name te danken aan de religie van het vaste contract. Mensen zonder vast contract moeten niet boos zijn op werkgevers, maar op de overheid die het verdomt om goede regelingen in te stellen waar ook de mensen die op tijdelijke basis werken gebruik van kunnen maken.
Waar Asscher zich sterk voor zou moeten maken, is gelijke rechten voor alle mensen die werken voor hun inkomen. Een stevig vangnet, dat niet afhangt van een vast contract, en zelfs niet van loondienst. Een ruimhartige bijstand, en laagdrempelige inkomensverzekeringen.
Zolang de politiek hier niet voor gaat, blijft de beweging van vast naar flex bestaan. Maar in plaats daarvan komen Asscher en zijn staatssecretaris met de ene afbraakmaatregel na de ander, en hangt de man jankverhalen op over het gedrag van werkgevers.