COLUMN – Waarin Klokwerk nog niet overtuigd is van een lul als oppergod.
“Je hoeft zeker niet na te denken over je onderwerp morgen? Wat ga je erover zeggen?”
De vriend die dit gisteren aan mij vroeg is cartoonist, en woont in Frankrijk. Dus van hem snapte ik die vraag wel. Ook snapte ik zijn verbazing toen ik zei dat ik overwoog om ‘er’ misschien wel helemaal niks over te zeggen. De reden? Terrorisme is een schreeuw om aandacht. Ik heb geen zin ze die aandacht te geven.
Maar, pareerde de vriend, het probleem daarmee is dat het niet opvalt. Met al dat mediageweld van de laatste dagen scheelt het daarbij natuurlijk niets als jij in je eentje die terroristen gaat zitten doodzwijgen.
Dat is inderdaad een paradox. Sowieso stuit ik slechts op paradoxen als ik nadenk over zoiets als moslimterrorisme.
Het geloof in een opperwezen, dat én oppermachtig én alwetend is, maar toch ontevreden en wraakzuchtig? Het komt allemaal niet heel overtuigend over. Een probleem met alle oudtestamentische godsdiensten.
De eerste Christenen kenden overigens een stroming, de Gnosis, die dit oploste door te stellen dat de Vader van Jezus nooit dezelfde kon zijn als die lul van dat oude testament. Zij predikten vergeving en zelfonderzoek, in plaats van onderwerping aan wetten en het volgen van een autoriteit.
Helaas is die stroming destijds door de andere Christenen vakkundig uitgeroeid. Shit happens.
De vriend had wat suggesties. Hij stoorde zich bijvoorbeeld aan de zwarte cartoons met #jesuischarlie die gisteren in alle franse dagbladen stonden. Daar hadden volgens hem juist de gewraakte Cartoons van de Charlies moeten staan.
Maar, wil je dan dat ik een column schrijf met als titel ‘Allah is een lul’, vroeg ik? Beledig hun God omdat het moet?
Ook dat zou de terroristen eigenlijk teveel eer zijn. Rob Wijnberg stelt dat terroristen een eerlijke rechtsgang en een stille tocht vrezen. Maar dat is volgens mij niet waar. Ze vrezen onopgemerkt te blijven, er niet toe te doen.
Een verschrikkelijke aanslag als die van eergisteren kan en wil ik niet bagatelliseren. Het is een groot onrecht, een groot verdriet. Al mijn medeleven gaat uit naar de nabestaanden.
Maar moeten wij nu bang gaan zijn?
Moslimfundamentalisme is vrij wijd verspreid, maar gelukkig sympathiseert maar een fractie van de moslims met terrorisme. Fundamentalisme en terrorisme liggen kennelijk nogal ver uit elkaar.
Terrorisme valt niet uit te sluiten. Dat geldt ook voor kanker, verkeersongelukken en blikseminslagen. En al die verschijnselen zijn uiteindelijk veel bedreigender dan terroristen. Geen daarvan zorgt er echter voor dat we als angsthazen door het leven gaan.
Waarom terrorisme dan wel?
Mijn angst is de angst voor de reactie van mensen die zich mee laten slepen door de waan die terrorisme kweekt.
In 2001 gaven we de verkeerde reactie. Oorlogen die de onveiligheid vergrootten en niets dan ellende hebben gebracht. Luchthavens die vergeven zijn van controles waarvan het nut zeer twijfelachtig is. Onze privacy wordt steeds verder te grabbel gegooid, en politici beschouwen de mensenrechten meer en meer als een obstakel, in plaats van datgene waar het ons nu juist om te doen is.
En tenslotte de zich alsmaar voortslepende discussie over de ‘islam’, waarin vooral anti-islamisten fanatiek betogen dat de meest radicale lezing de juiste zou zijn.
Ja, zo krijgen terroristen wel heel makkelijk waar voor hun geld.