Jubileum: Deze maand is het 15 jaar geleden dat ik mijn eerste (en enige) soloplaat uitbracht.
“Dr Clockwork has been abducted into Deep Space”.
Na het zelf al jaren niet meer gehoord te hebben, heb ik het de afgelopen dagen weer een paar keer geluisterd. Ik moet zeggen: ondanks wat mixfouten en natuurlijk wat dingen die ik nu anders zou doen, vind ik de plaat nog steeds behoorlijk geslaagd.
Hij klinkt uiteindelijk even vervreemdend als wat het moet uitdrukken. Daarmee is het wel een ‘vermoeiende’ plaat, ja, en zeker geen ‘music for the millions’. Maar dat was de bedoeling ook nooit geweest 
.
Er zijn indertijd van deze plaat (de 2004 versie) iets van een kleine 100 exemplaren van verkocht.
Het heeft later nog een tijdje op een Hyves-playlist gestaan. Het nummer “Tienersex” heeft ooit vier uur op Youtube gestaan, voordat dit prachtnummer gecensureerd werd. De laatste jaren was de plaat nergens meer online te horen.
Toch zonde, dacht ik. Vandaar dat hij hier nu voor de liefhebber op Soundcloud staat.
Wat er te beluisteren is:
Het is een studio-project geweest – het geheel is grotendeels uit samples gecomponeerd, en de gitaar heb ik voor dit project niet aangeraakt. Dit was voor mij destijds een redelijk nieuwe manier van werken.
Indertijd dacht ik iets gemaakt te hebben dat na tien jaar wel niet meer zo actueel zou zijn. Maar uiteindelijk vind ik hem helaas nog steeds erg actueel. Ik denk dat in de mix van samples van de stemmen van Bush en Fortuijn met schreeuwende apen, varkens en een schreeuwende Himmler nog steeds goed tot hun recht komen 
.
Verdere gebruikte spraaksamples zijn van Britney Spears, Malcolm X, Orson Welles, zangers van twee opera’s van Bertold Brecht & Kurt Weill, plus wat samples uit 06 advertenties die iedereen in die tijd de hele nacht door kon horen als hij de publieke omroep aanzette.
Als instrumenten gebruikte ik verschillende online synths en drumcomputers. Ook dat wat op een gitaar of bas lijkt zijn synths, of hier en daar een geluidssample die uit een databank komt, en gemanipuleerd is qua toonhoogte.
Verder heb ik ook wat letterlijke samples van verschillende muziekstukken gebruikt, zoals wat saxofoons van Beefheart, muziek van de opera’s van Weill, een (zwaar gepitchte) viool van Jaap van Zweden (Tienersex), een sample van Led Zeppelin (Tienersex), een sample van Bitches Brew van Miles (Justice in America). Zelfs de toeter van de Muppetshow (Tienersex, Weekend) bleek te gebruiken.
Ook heb ik hier en daar wat ingesproken/gezongen, en een een paar keer heb ik gespeeld op een zurna (soort Turkse toeter). (Vooral te horen in “Weekend” (cover) en “Creditcard”.)
Muziek waardoor ik mij bewust heb laten beïnvloeden zijn rave, hiphop, minimal, jazz, jaren 20-muziek, avant-garde & modern klassiek. De muziek is experimenteel, soms atonaal en zelfs polyritmisch, maar even vaak toch met een lekkere beat, en soms een moment van rust.
De plaat klinkt op het eerste gehoor chaotisch en ad hoc, maar dat is uiteindelijk slechts schijn: alles zit behoorlijk afgemeten in elkaar, en wanneer je de muziek grafisch zou uittekenen, zou je zien dat eigenlijk niets toevallig of buiten het grit gebeurt. Samples blijven telkens terugkomen, soms in een totaal andere vorm. Beluister bijvoorbeeld hoe een nummer als Based Upon Nothing precies dezelfde loops gebruikt als Morgenküsse, met een heel ander effect. Maar ook korte kreten en citaten komen telkens terug.
Ik weet nog dat ik begon aan deze plaat in 2001 met het idee er een plaat over liefde & commercie van te maken, maar dat het door het gebruik van de 06-advertenties al snel de ranzige kant op ging. Met de aanslagen op de twin towers, de opkomst en moord op Fortuijn, en de uiteindelijke inval in Irak, is het project vervolgens een compleet andere richting opgegaan. Onmiskenbaar gaat het over aanslagen, de opkomst van rechtse angst, oorlog, uitbuiting, kapitalisme, crisis, moedeloosheid, en bovenal paniek.
Het is vooral een erg ‘Amerika-kritische’ plaat geworden. In het nummer ‘Justice in America’ slaat Malcolm X volgens mij de spijker op zijn kop. Ik ben niet zo van zijn radicale lijn, maar op deze plaat heeft hij eigenlijk de enige sympathieke stem (ook de door mijzelf gezongen stukken zijn niet-sympathiek bedoeld 😉).
Het nummer ‘Retarded’ is halverwege het traject door mijn broer voor deze plaat in elkaar gezet, gebruik makend van mijn materiaal. Het is volgens velen het meest gekmakende nummer, maar ik vind het schitterend, en raar genoeg geeft het mij juist rust.
Eind 2002 was de muziek eigenlijk al bijna allemaal opgenomen en samengesteld. Maar uit puur zinlooos perfectionisme heb ik er vervolgens nog twee jaar op lopen mixen. De versie die ik nu online heb gezet is overigens weer een remake uit 2006 van het origineel: er zijn nummers afgevallen en verschoven. In 2004 had ik er uiteindelijk toch voor gekozen om tevéél te willen publiceren. Dit is een veel evenwichtiger en beter geheel.
Leuk als je het luistert, en leuk als je een reactie achterlaat.